Aşk mı? Sevgi mi?

Mantık – Beklenti – Aşk = Sevgi Kuramı

Aşk ve sevgiyi birbirinden ayıran en büyük özellik beklentidir.
Gözün kör olup her şeyi unutarak yalnız onu düşünmek, yaptığın her harekette onu anmak, adını söylerken kalbin çarpması, gözünü telefona dikmek, gelişini beklemek, buluşmalara koşarak gitmek, gardırobun karşısında üstüne giyecek elbise bulamamak, yolda yürürken kendi kendine gülümsemek bunların hepsi aşktır…

Aşk umutlu ve iyi bir duygudur.
İnsan kendini yeryüzünün kraliçesi zanneder. Aşk midende garip bir sıkışmadır. Aşık olan gözlerinden belli olur parıldar. Yürüyüşü bile değişir. Dışarıdan bakan artık dünyada yer çekimi olmadığını düşünür, doğrudur aşkın içeriği kimyayı fiziği aşar.

Peki aşk ne olur da ne zaman sevgiye dönüşür?
İşte en önemli sorumuz bu. Bugün için konuşacak olursak; ayda kaç para kazandığını düşündüğümüz, ettiği telefon sayısını bildiğimiz, elinde çiçek veya hediye ile gelmediğinde hayal kırıklığı yaşadığımız zaman...

SEVGİNİN GENEL TARİFİ ŞÖYLE:

Aşk + beklenti + mantık = SEVGİ

Aşkın evrim geçirdiği nokta alışkanlığın tam da başladığı yerdir.
Aramasına, gelmesine, kokusuna, öpüşme stiline, tenine, sevişme tekniklerine alıştığınız anda aşk yerini sevgiye bırakmaya başlamıştır bile. Artık işin içine beklentiler girer. Her gün 10 defa arayan sevgili o gün 6 kere ararsa; neden aramadı deriz? Aldığı maaş artık bizim ilgi alanımıza girer, öyle ya bir evi geçindirecek midir? Her hafta yemeğe götürürken artık evde yemeği tercih ediyorsa kırılırız. Neden arkadaşlarıyla daha fazla vakit geçirdiğini merak ederiz.

Maç seyretmesi bizim sinirimizi bozar.
Bunun gibi sayılabilecek yüzlerce durum şunu anlatır ki bizim artık bu ilişkiden beklentimiz vardır. Yani bir çıkar söz konusudur. Çıkarın olduğu yerde çatışma ve bencillik olur. Aşıkken görmediğiniz her yönü artık sinir bozucu bir unsur olarak karşımıza çıkar. Hatta fiziksel özelliklerinden birkaçını bile sonradan keşfetmiş olabilirsiniz. Oysa birlikte olduğunuz her an gözlerine bakmıştınız bunu nasıl kaçırmışsınız hayret.

Sevgi gerçeklerle yüzleştiğimiz yerdir.
Artık birlikte olduğumuz kişi hakkında yargılarımız, beklentilerimiz, hükümlerimiz vardır. Böyle anlatınca kötü gibi durabilir ama değil, çünkü sevgi kabullenişi de barındırır. Saygı duymak, anlamak, yerine koymak, inanmak, empati yapmak, onun iyiliği için kaynaklarını kullanmak, düşünmek hep sevginin penceresi içindedir. Özetle;

Aşk güzel bir aptallık, sevgi ise tam anlamıyla bir kabulleniştir...
Sevginin uçurumun kenarında durduğu nokta beklentiye odaklandığımız ve değiştirme arzusuna yenik düşerek savaşmaya başladığımız yerdir. O andan itibaren tükeniriz, tüketiriz, dertlerimiz büyür, iletişim kopar ve yalnızlaşırız. Ne uğruna savaş verdiğimizi bile bir müddet sonra unutur sadece yoruluruz.

İşte bu yüzden aşkı bulunca sonuna kadar keyfini çıkarmalıyız.
Acısını çekmeye de sevgiye dönüşecekse onun için emek vermeye de gönüllü olmalıyız. Kıymetini bilmeden kaybettiğimiz gençlik yılları gibi kayıp gider elimizden bu duygular. Ne varsa bugünde var, ne yaşanacaksa bugün yaşanacak. Yarın için yapılan planlar genellikle bozulmaya, geçmiş adına yapılan hesaplaşmalar ise körelmeye mahkumdur.

Ya aşkın tadını çıkarır önüne arkasına bakmadan yaşarsın, ya da bittiğinde zamanı geri döndürmek için yollar ararsın. Ya sevginin değerini anlar aklınla yüreğini dengede tutarsın, ya giden sevgililerin arkasından ağlarsın. Bu iki duygu içinde nasıl sürerse ya da biterse bitsin hep akılda kalması gereken soru şu olmalı. Bu dünyada kaç insan bu duyguları yaşayabilecek kadar şanslıdır?

Candan Ünal