Büyümenin bir zorunluluk değil de bir uyanma olduğunu öğrendiğimde – büyüdüm.
Sorumluluk dediğimiz şeylerin adına borç değil de vefa denildiğini anladığımda – büyüdüm.
Çocuk yanım olmasa gri olurdu hayatım. Uçurtmalara, balonlara sevinmez, hiçbir şeye şaşırmazdım.
Kadın olmanın, kadın doğmanın bir lanet olmadığını, aksine bir lütuf çözdüğümde büyüdüm.
Büyüdüm. Herkesin kendi yolunun olduğunu anladığımda. Yol boyu karşılaştığımız insanlar – aile, sevgili, arkadaş ve yabancılar, sadece misafirmiş, güzel ağırlamamız gerektiğini anladım.
Korkularımla savaşmak yerine, onlara sarılınca büyüdüm.
Artık yalnız değilim, karanlıktan da korkmuyorum. İçimde koskoca dünya. Kalbimden o alemlere uzanan bir şerit. Kimsesizlerin kimsesi. O’nun uzaklarda değil de her yerde benimle olduğunu kavradığımda büyüdüm.
Haksızlık nedir? Ben öyle gördükçe mağdurdum. Mağduriyet geliştirmeyecekti beni. Başkalarının değil de insanın kendi kendine acıması çok acınası bir durumdu. Şimdi mağdur değil öğrenciyim ve yaşadıklarım sadece birer ders. Ders gözüyle bakmayı başardığımda olaylara – büyüdüm.
Diğerleri kavramını erittiğimde büyüdüm. Her insanda biraz ben, bende de biraz herkesten vardı. Kusurlarımızı paylaştığımız gibi farklılıklarımız da aynıydı. Hepimiz aynı lego bloklarının farklı kombinasyonlarından oluşuyorduk. Benzer ve farklı.
Sevilmeye layık gördüğümde kendimi. Kendimi sevince herkesi sevdiğimi fark ettiğimde büyüdüm. Hani bir söz var ya – hepimiz ana kuzusuyuz diye. Bir ana, bir tanrıça gözüyle bakınca dünyaya hepimiz sevilesiydik.
Yanlışlarıma kucak açtım, karanlık yanıma, onlar da benim, dışlayamazdım. Onların da etkisi oldu büyümeme.
Birikimlerimin para ve mal ile değil de, güzel anı ve iyi insanlarla ölçtüğümde büyüdüm. Zengin olduğumun farkına vardım. Maddiyat sadece bir nimetti – dondurmanın üzerine serpiştirilen çikolata çubukları. Külahı dolduran güzel insanlarla güldüğümüz anlardı. Değer sistemimi değiştirdiğimde büyüdüm....
