Küçük Yaşta Evlilikler Büyük Geliyor...

Annem 13 yasında evlendirilmiş. “Ahırda yeni doğmuş buzağıyla oynuyordum. Alnında bir tutam saç vardı hiç unutmuyorum. Kemik tarağını çalmıştım yengemin. Buzağının saçlarını tarıyordum. Abim geldi bir küfür etti sonra ensemden tuttu. “Koca kadın oldun oyun mu oynuyorsun hala? Yürü seni verdik.” dedi. Verilecek birşey miydim ben? Yengemden tarağını istesem vermezdi. Ben neden bu kadar kolay verildim…?

30 koyun karşılığı verilmiş. Anneannemin tek kızı üstelik, 8 erkekten sonra… 7 yaşına kadar emzirdiği kızı. Eski Ford minibüse bindirdiklerinde aklında kalan tek şey arabanın önüne süsledikleri oyuncak bebekmiş. Dönüp arkaya baktığında yerde baygın annesini görmüş. 11 kişilik bir ailenin en büyük oğlu ile evlenmiş. Büyük derken lise 2 öğrencisi. Kazanla yemek pişermiş. Der ki:

“Benle görümcem kazana girip denizcilik oynardık. Bursa’da deniz var, üzerinde gemiler var diye üzerine de hayal gücümden ekleyerek tuhaf hikayeler anlatırdım benden küçük görümcelerime.” Bir suç işlense evde sıra dayağından geçermiş. Çocuklar bardak kırdı, onu da döverlermiş.. Evdeki küçük bebeler ona anne dermiş, çok sevinirmiş. Evcilik oynadığını düşünürmüş. Karnı büyürmüş… Karnında birşey varmış… Demet ablam. Sonra 6 aylıkken kucağında bir burun deliğinden süt, diğerinden kan gelen, ardından “Çok şükür uyudu” dediği ama hiç uyanmayacak olan maviş kızı Demet.

Yaş 14. Artık farkında bir evlat ve bir çocukluk kaybettiğinin. Yaş 15. Artık farkında tekrar hamile olduğunun ve bakımsızlıktan böbreklerini kaybetme raddesine geldiğinin. Yaş 16. Artık farkında cılız ve sürekli hasta bir kızının olduğunun. Adı Özlem. Çünkü kocası asker. Çekiyor dibine kadar özlem. Ve karnında ben. Yaş 18. Dizinde Ben.. Göğsünde Özlem… Bu da kız.. Beceriksiz. Hem beceriksiz hem hastalıklı… Baba evine bırak gel denilerek biniyor trene babamla. O günden sonra ne babam bırakıyor annemi ne de Bursa onları. İlk iş hastaneye gitmek. Doktor kızıyor babama “Öldürüyosunuz sonra can ver diyorsunuz. Ben ne yapayım bu çocuğa şimdi böbrekleri sırf iltihap?” Babam çıkarıyor askerlik kağıdını. “4 gün önce terhisim. Bilmiyordum” diyor. Sonra Umut doğuyor. Sonra yeni bir yaşam başlıyor umudumuz olsun diye. Maviş Umut. Tıpkı Demet Ablası.

Yaş 22. İnsan annesinin 22 yaşını hatırlar mı? Ben hatırlıyorum. Karnı burnunda. Karnında Fatih var. Siyah uzun saçlarını yemyeşil gözlerini. Sonra o cılız yeşil gözlü Özlem çok hastalanıyor. Doktor demiş bu daha anne karnında hastaymış. Kronik böbrek yetmezliği… Bitmek bilmeyen diyaliz seansları. Annem çok vakur durdu. İçten çürüdü. Çocuk bedenine yüklenen ağırlıklar 46 yasında bir kalp krizi ile patlak verdi. Kalbin çatlamış demişti doktoru hiç unutmuyorum. Kalp kapakçıkları değişti. Ama çocuk gelinler hala değişmedi… Hala var. Öperim