Zamanın silmediği hiçbir anı, ölümün sona erdiremediği hiçbir acı yoktur.
Ne ölümden korkmak ayıp ne de düşünmek ölümü.
Hepimiz ölümün nişanlısıyız.
Ölüler yokluklarıyla değil de onlarla bizim aramızda söylenmeden kalan sözler yüzünden keder verirler asıl.
Ölüm eski bir şeydir ama her insana yeni görünür.
İnsanlarla öyle iyi geçininiz ki, düşmanınız bile ölümünüze ağlasın.
İnsanların bazısı yaşayıp bazısı ölseydi ölüm dayanılmaz bir acı olurdu.
Ölüm, insanı kızdıracak ölçüde eşitlikçidir.
Gençler ölebilir, ama yaşlılar ölmelidir.
Yaşamdan sanki evimden değil de bir handan ayrılıyormuş gibi ayrılıyorum.
Bir ölüm onurlu olursa en büyük ödülünü almış demektir.
Yaşamın içindeyken ölümün de içindesiniz, çünkü yaşamdan çıkınca ölümden de çıkmış oluyorsunuz.
Ölümü unutmak kalbin paslanmasıdır.
Dünyayı size bırakıp gidenler gibi, siz de başkalarına bırakıp gidin.
Kaç yüzyıl yaşarsanız yaşayın, ölüm yine sonsuz olacaktır.
Ölüm olmasaydı onu icat etmek zorunda kalırdık.
Arkada bıraktıklarımızın yüreklerinde yaşamak, ölmemektir.
Ölüm hepimizin eninde sonunda sapacağı başka bir yoldur.
Bütün dertlerin bittiği yere gideceğiz diye dertlenmek, ne budalalık.
Ölüm başka bir yaşamın kaynağıdır.
Yaşam bir işe yaramadıysa, boşu boşuna geçtiyse, onu yitirmekten ne için korkuyorsunuz?
Cenaze alaylarının safahat ve gösterişi, ölülere saygıdan çok dirilerin benlik hırsı ile ilgilidir.
İnsanların ölümden korkması çocukların karanlık bir yere girmekten korkmalarına benzer.
Allah ile olduktan sonra ölüm de, ömür de hoştur.
Ölümün bizi nerede beklediği belli değil, iyisimi biz onu her yerde bekleyelim.
Öç ölümü yener, sevgi küçümser, onur özler, üzüntü koşa koşa gider ona.
Ölümün çevresinde koparılan yaygara ölümün kendisinden daha çok korkutur.
Yaşam doğru olduğu zaman ölüm korkusu yoktur, bizi ölümden yıldıran tek şey yaşamın kötülük içinde geçmesidir.
Daha yaşamı bilemiyoruz, ölümü nasıl bilebiliriz ki?
Ölüm yalnız dehaya ilişmez.
En büyük felaket ölümdür.
Bütün günler ölüme gider, son gün ölüme ulaşırız.