İşte Gezi'de evlenen çiftin hayatı..

Özgür ve Nuray, Gezi Parkı'ndaki revirde tanışmış ve geçen sene Temmuz ayında evlenmişti. Hâlâ âşıklar, Gezi'den bahsederken sesleri titriyor.

Türkiye 31.05.2014, 10:45 31.05.2014, 12:05 Emre
İşte Gezi'de evlenen çiftin hayatı..

Şimdi şehir dışında yaşıyorlar ve hayat gayesi içindeler. Evlerinin her yanında Gezi’den bir anı asılı. Hepinize selamları var. Gezi Parkı’na, orada tanıştıkları insanlara, Beyoğlu’na, her tür direnişe selamlarını söylediler. Öte yandan öyle yoğun çalışıyorlar ki, son 1 buçuk aydır evde hiç Gezi’yle ilgili konuşmamışlar. Ama unutmuyorlar.

Revirde yaşadıkları, ülkenin geldiği hal, üzerlerine oynanan oyunlar hala akıllarında. Evlendikten sonra neler yaşadılar, ülkenin 1 yıl sonraki durumunu nasıl görüyorlar, çocuklarına bırakacakları umut dolu bir dünya için nasıl çalışmaları var, hepsini konuştuk… 

Gezi’den sonra nasıl bir hayatınız oldu? 


Nuray: Düğünün akabinde işlerimizden olduk, ben evimden atıldım. Evlendikten sonra 3-3 buçuk ay iş ve ev aradık. Bir sürü arkadaşımız bizi evlerine davet etti, bir süre onlarda kaldık. Tek başınayken ‘abi ben çapulcuyum, nerde olsa yatarım’ diyorsun. Ama evlenip bir yuva kurduktan sonra öyle olmuyor. Bir yuvanın içinde var olmayı istiyoruz. 


İnsanlar ayrıldınız mı, iyi misiniz diye merak ediyor


Nuray: Zaten bir dahaki Gezi Parkı’na gidişimizde öpüşerek poz vereceğiz. Bakın, hala birlikteyiz, diye… Biz sahiden aşığız, valla biz aşık olduğumuz için evlendik! Biz anlam veremiyoruz tepkilere. Aşığız biz! Demek o “3-5 ayda ayrılırlar” diyenler, 3-5 aylık ilişkiler yaşıyorlar. 
İnsanın inanası gelmiyor galiba… Tam bir Hollywood filmi gibi hikayeniz. 
Nuray: O kadar çok kötü olaylar yaşıyoruz ki! Her gün bir ölüm, facia… Sanki doğa olayları bile bizim için özel bir kurguymuş gibi algılanıyor! Dolayısıyla insanın gülümseyesi, iyi bir şeylere, aşka inanası gelmiyor. 

Gezi’de tanışmasaydınız, hayatın normal seyrinde, yine bu denli hızlı aşık olur ve evlenir miydiniz? 



Özgür: 1 hafta kadar Gezi’de kaldıktan sonra, ortamdaki insanlara güvenmeye başladım. Nuray’a öyle bir güvendim ki, bir şeyi sorgulamak dahi istemedim. Ben ona evlilik teklif yapmadan önce bir aradaydık. Çileyi de eziyeti de her şeyi beraber yaşadık. Normal ilişkinin ilk 6 ayını, oradaki birkaç günde geçirdik biz. 
 
Nuray: Özgür’le ilk 10-15 gün Gezi’deyken, hiç sohbet etme imkanımız olmadı. 6-7 metrekarelik bir alandayız. Özgür onun bir ucunda, ben diğer ucundayım...

Dışarıda tanışsaydık, bu kadar kısa sürede evlenmeye karar vermezdik. Gezi’de bir de ciddi bir kardeşlik ve dayanışma duygusu vardı. Canını feda edebilecekken canını başkası uğruna öne sürmenin ne demek olduğunu orada defalarca tecrübe ettik. 

KEŞKE TÜRKİYE DE GEZİ GİBİ OLSA! 




Rutinde sürüklenip Gezi’yi ve yaşadıklarınızı unutmaya başladınız mı? 


Nuray: Evin her yerinde fotoğraflar asılı. Unutturmayız! Arkadaşlarımız “evinize gelip giden misafirler olur. Sizin Gezi’yle ilişkinizi bilmeseler daha iyi” filan diyor. Ben de diyorum ki “Sakıncalı bir misafir geldiğinde kaldırırım ama, o fotoyu her zaman gözümün önünde görmek istiyorum.” Türkiye’de böyle bir umudun var olduğuna inanmak istiyorum. Ben Gezi’yi çok özledim ve keşke Türkiye de Gezi gibi olsa! 

31 Mayıs’ta gelecek misiniz? 


Özgür: Gelemiyoruz! Önemli toplantılarımız var o haftasonu… Orda var olmak çok istiyoruz ama bazen hayat kaygısı ve ekmek kavgası, insanı durduruyor. Ayrıca 1 Mayıs’ta yaşananları biliyoruz. Taksim Dayanışma çağrı yaptı ama bir kişi daha gözünü kaybederse orda, bir kişi daha yaralanırsa, kolu çıkarsa, ya da ölürse Allah korusun… Nasıl bir vicdan bu? Biz bir şeye vesile olmak istemiyoruz.

Ama direniş başlarsa geliriz, köküne kadar da orda oluruz. 
Nuray: O katillerle yüz yüze gelmenin zamanı değil diye düşünüyorum. Artık ben kimsenin canı yanmasın istiyorum. Bunun başka bir yöntemini bulmak lazım. Demokrasiden geçtim ben artık. Daha fazla bizim canımız yanmasın, bizim canlarımız katledilmesin. Orada olsak ne yapacağız? En fazla küfredip yaralıları eve taşıyacağız. 

ÖLÜ SAYISI ÇOK DAHA FAZLA 




Gezi’deki yaralıların birçoğuyla siz ilgilendiniz. Peki ölüm var mıydı hiç? 


Özgür: Gezi’deyken bir süre sonra kaç kişinin geldiğini saymaya başladık. En son 490 kadar yaralı vardı. Bunlardan 400 tanesi hafif yaralıydı ama 90-100 tanesi ölüme yakındı. Bir keresinde nabzı olmayan bir çocuğu gönderdik sedyeyle.

Nabız hiç yoktu, sıfırdı. Ölmüştü artık. Ex yani. Ama o çocuk yok ortada. Kimdir nedir bilmiyoruz. Sonradan bize haber geldi, dediler ki çocuk iyileşiyormuş. Ama nasıl yaşıyor, kafamız almıyor! Kafası patlamış, kulak falan dağılmış. Yaşadığını iddia ediyorlar. 
Nuray: Biz ölümlerin daha fazla olduğuna inanıyoruz. Şişli’deki barikattayken şahsen hastaneye yönlendirdiğim birisi vardı. Yaklaşık 40 yaşlarında. Bu kişiyi taksiye yerleştirdim, yanına da onu hiç tanımayan birini…

“Git” dedim “onu hastaneye götür, o ölüyor!” Gözbebekleri hareket etmiyordu. Kulağından kan gelmişti. Bunun anlamı beyin kanaması... Buradan kolay kolay geri dönüş olamaz. Benim hastaneye gönderdiğim, ölüme yakın en az 7 kişi vardı. Gezi davasında da söylendiği gibi; Biz orda olmasaydık, 300-400 kişi ölürdü. 

AİLELERİMİZ MUTLU OLSUN DİYE… 


Yoğun çalışmak ilişkinizi nasıl etkiliyor? Birbirinize zaman ayırabiliyor musunuz? 


Nuray: Her çift gibi, birbirine aşık her insan gibi, çatıştığımız noktalar oluyor. Ama ufak tefek şeyler. Ailelerimiz bizim için çok çaba sarf etti. Kendi ailemiz, sülalemizle savaştı. Gezi’yi anlattılar bütün aileye. Kendileri bizim ne kadar aşık olduğumuzu gördüler ve başkalarına da anlattılar. Mutlu bir evliliğimiz olması için her şeyi yaptılar. Şu anda onları yüzüstü bırakamayız. Onlar şunu görmek istiyor:

Evet çocuklarımız evlendi. Şimdi düzenli bir yaşamları olacak. Artık gözaltına alınmayacaklar, artık dayak yemeyecekler. Her anne gibi düşünüyorlar. Biraz onları mutlu etmek istiyoruz. Birazcık evlat borcu mu dersin ne dersin… Onu ödemek, onlara hoş sürprizler yapmak istiyoruz. 
Özgür: 2-3 sene daha çalışacağız, sonra hayatında gördüğün en büyük aktivistler olacağız. 

BİR GÜN SAYFI SARISÜLÜK GİBİ OLMAK İSTERİM 




Balayına gidebildiniz mi? 


Nuray: Düğünden sonra 2 ayda 12 bin kilometre yaptık. Pek çok şehirdeki yoldaşlarımızla görüştük. Önce Antakya, sonra Ankara… Ethem’in annesi Sayfi ananın yanına gittik. Bizi çok güzel ağırladı. Çok güçlü bir kadın. Bir gün anne olursam, onun kadar güçlü olmayı isterdim. Kendi annelerim dahil olmak üzere, gördüğüm en güçlü anne o. HES’le ilgili ne kadar yer varsa memlekette gezmeye çalıştık. Doğa katliamı yaşanan her yerden bize balayı daveti geldi. 

10 ÇOCUK YAPACAĞIZ, BİZE KAFA TUTACAKLAR 


Ufukta çocuk fikri var mı? Diren ve Gezi ne zaman geliyor? 


Özgür: Çok yakında. 2014 planlarında yok ama 2015’te düşünüyoruz. İkimiz de sigarayı bıraktıktan sonra, temmuz gibi filan çalışmaya başlayacağız. 

“Abi ne çocuğu, bu ülkeye çocuk mu yapılır,” demiyorsunuz? 


Nuray: Madende benim evladım ya da Özgür kalmış olsaydı, birisi beni ziyaret etmiş olsaydı, tırnaklarımla şah damarına girerdim. Bunu çok düşünüyorum. Ama sonra diyorum ki, 3, 5, 10 tane çocuk yapmak lazım. Hepsini de militan yetiştireceğiz.

Düz duvara tırmanan, bize kafa tutan cinsten olacak. Sözümüzü geçiremeyeceğiz, o kadar dirençli çocuklar olacak. İlk başta ikizlerimiz olsun istiyoruz. Birinin adını Diren, diğerininkini Gezi koyacağız. Ama isim konusu gün gün eviriliyor. Belki Berkin olur… 
Özgür: Ne isim koyarsak koyalım, Gezi’yi bir sonraki kuşağa taşıyabilecek bir isim olacak. Bir yerlerde yazıldığı sürece, bir sonraki kuşağı tetikleyecektir. Belki birileri merak edip geçmişini okuyacak bu olayın. O direniş ruhunun, birilerinin karşısında insanların nasıl ezilmediğini gösterecek bir yola sevk edecektir. 

Doğmamış çocuklara böyle bir misyon yüklemek doğru mu? 
Özgür: Bunu çok söyleyen oluyor. Ben katılmıyorum. Sonuçta ben doğduğumda da kimse bana dinimi sormadı. Kimse adımı koyarken, “18’ine gel de adını öyle koyarız” demedi. Doğduğumda ismim belliydi. O yönden bakarsak, hayattaki yaşadığımız her şey, bize yön veriyor. Ben bir misyon yüklemem çocuğun sırtına ama… Adını Mustafa da koysak, bizim hikayemiz ona kanca olarak takılacak. İlla ki onunla yüzleşecek bu çocuk. 

Çocuklar solcu değil de koyu dindar olsa? 


Özgür: İsterse kökten militan dinci olsun... Mutlu olsun da… Ben o yüzden de ailemden çok memnunum. Rahmetli dedem, 6-7 yaşındaydım belki, Kuran kursuna götürmeye başlamıştı beni. Bir sürü dua bilirim, Kuran’ı açıp okuyabilirim. Ailem çok solcu olmalarına rağmen dedeme “bu çocuğu neden götürüyorsun” demedi.

Tam tersine özgür bıraktılar. Asla bana “şu şekilde düşünmelisin, halk evine gitmelisin, şu eğitimi almalısın” filan denmedi. O yüzden kendi ailemden aldığım yetiştirme tarzını benimsedim. Biz de ölüp gideceğiz bir gün. O yine kendi yaşamak istediğini yaşayacak. Biz adını koyarız, çok beğenmezse adını değiştirir 18 yaşına gelince. 

31 MAYIS’TA ÇIKMAK, VİCDANİ BİR SORUMLULUK 


31 Mayıs için çağrı yapılıyor. Ama bir kitle “Gezi bir kere oldu bitti” diyor ve çıkmak istemiyor. Siz ne diyorsunuz? 
Özgür: Onlar Gezi’ye de spor olsun diye gelmişler belli ki. Onları ben Gezi’yle iliştirmek istemiyorum. Gerçekten Gezi ruhunu yaşamış insan bunu söyler mi?

Bazı insanlar trafik kazasının ardından yerde yaralı birini görür, uzaktan ona bakar, asla dokunmaz, yattığı yerden kaldırmaya tenezzül etmez. Ama eli kolu durmaz. “Ay ne yapalım, biri şuna baksın, ambulans çağırın” deyip durur. Onun gibi… 
Geçen seneki 31 Mayıs, pek çok insanın kendiliğinden, bir anda, yardım etmek için sokağa çıktığı bir geceydi. Bugün birileri hadi çıkalım deyince neden uyulsun? 


Özgür: Ben tam öyle düşünmüyorum. Ama en azından sadece ölen kardeşlerimizi anmak, neden öldüklerini sorgulamak için çıkabilirim. 
Nuray: Türkiye ya da dünyada yapılan haksızlıklara karşı, sonucunun olumsuz olacağını bile bile, vicdani bir yükümlülük olarak bunlara katılmaya devam edeceğim. Evet Gezi’yi tekrar yakalayamayacağız belki. İnşallah yakalarız, inşallah Türkiye Gezi gibi olur diyorum. Ama ben orada vicdani bir sorumluluk, saygı duruşu gibi orada durmak ve direnmek isterim. 

BAŞBAKAN TOPLUMU ÖZELLİKLE PARÇALIYOR 


Gezi’den sonraki 1 yılı nasıl değerlendiriyorsunuz? Nuray: Ülkeyi yöneten iktidar, ülkeyi daha fazla bölmeye ve ayrıştırmaya çalışıyor. Her geçen gün ayrım artıyor. 3-5 ay öncesiyle şimdiyi karşılaştırdığımda, insanlar sosyal medyada bu kadar küfredip hakaret etmiyordu. Penguen kanallarıyla gerçekleri yayınlayan kanallar arasında bu kadar ciddi bir uçurum yoktu. Sadece Gezi diyemeyiz buna.

17 Aralık gibi ciddi bir süreç de var… Gezi olmasa belki 17 Aralık olmayacaktı. Durum daha da kötüleşecek. Halk acizleşecek. Ki ayağa kalkıp hepsi tek bir dilden, ‘bu düzen değişecek kardeşim’ diyebilsin. Bir gün halkın Nazım Hikmet’in şiirindeki gibi, ellerini toprağa basıp, kafalarını kaldırıp, ayağa kalkacaklarına inanıyorum. Ama bugün mü, zannetmiyorum. Bugün hala bölüşme çok fazla.

Hala ideolojik tartışmalar yapılıyor. Artık bir olma zamanı. Ama biraz daha kendilerini eğitmeye ve bilinçlendirmeye ihtiyaçları var. Aslında başbakanın istemeden yaptığı en büyük şey, bir direniş nasıl gerçekleşir, bir toplum iktidara ve diktatoryaya karşı nasıl direnir, strateji nasıl çizilir, herkes bunu öğrendi. Gezi’nin öğrettiği en önemli şey bu. 
Özgür: Gezi’de olan herkes Başbakan’a bir tokat attı. Hala sindiremiyor.

Sindiremediği için de öfkesi sürekli artıyor. Gezi olayları hükümet tarafında bir kaygıya sebep verdi. Bu halk ayaklanabiliyormuş, bir şeyin karşısına çıkabiliyormuş. Yarın bir daha ayıklanırsa biz mahvoluruz kaygısı… Tam bu nokta başbakanın ayrışmayı daha çok istemesine sebep oldu. Bir savunma mekanizması yarattı: Yüzde 40’ı kendi safıma çekeyim.

İyi bir güçtür bu. Çünkü diğer taraf asla yüzde 40 olarak birleşemez. Bu gücü en azından elimde tutayım. Diğer toplumdan da soyutlayayım. Böyle düşünerek çok saldırgan, ayrıştırıcı politikalar izliyor bilinçli bir şekilde. Gezi’den korktuğu için yapıyor. O kitle bir daha dışarı çıkarsa onu alaşağı edeceğini biliyor. Şu andaki sertliğinin de tek dayanağı Gezi. En ufak şeye tokadı basıyor. 
Maalesef muhalefetin de politikaları Gezi üzerine kurulu. Muhalefet şöyle düşünüyor: Gezi’dekiler biz ha desek dışarı çıkarlar. Böyle bir şey yok. O kafadan çok çabuk sıyrılmış, gerçekten muhalif politikalar izleselerdi, kendi iradelerini kursalardı, biz yanlarında olurduk. Ama şimdi bizim sırtımızdan geçiniyorlar, uzak duralım diye düşünüyoruz. İki siyasi çizgiyi de Gezi belirledi ama. Bence Türkiye’nin gelecek 100 yılını da belirledi.



#çocuk #piramit haber #haber #türkiye #bugün #sohbet #hükümet #hayat #muhalefet #iktidar #iş #sosyal #ekmek #siyasi #doğa #1 mayıs #Antakya #gezi parkı #taksim dayanışması #direniş #aralık #uzak #Hidroelektrik Santral
Yorumlar (0)
15
açık
Günün Anketi Tümü
En Çok Sevdiğiniz Renk Hangisi?
Namaz Vakti 25 Nisan 2024
İmsak 04:27
Güneş 06:03
Öğle 13:07
İkindi 16:55
Akşam 20:01
Yatsı 21:31
Puan Durumu
Takımlar O P
1. Galatasaray 33 90
2. Fenerbahçe 33 86
3. Trabzonspor 33 55
4. Beşiktaş 33 51
5. Başakşehir 33 49
6. Rizespor 33 48
7. Kasımpasa 33 46
8. Antalyaspor 33 45
9. Alanyaspor 33 45
10. Sivasspor 33 45
11. A.Demirspor 33 41
12. Samsunspor 33 39
13. Ankaragücü 33 37
14. Kayserispor 33 37
15. Konyaspor 33 36
16. Gaziantep FK 33 34
17. Hatayspor 33 33
18. Karagümrük 33 33
19. Pendikspor 33 30
20. İstanbulspor 33 16
Takımlar O P
1. Eyüpspor 31 69
2. Göztepe 31 63
3. Ahlatçı Çorum FK 31 55
4. Sakaryaspor 31 54
5. Bodrumspor 31 52
6. Kocaelispor 31 52
7. Bandırmaspor 31 47
8. Boluspor 31 47
9. Gençlerbirliği 31 47
10. Erzurumspor 31 42
11. Ümraniye 31 37
12. Manisa FK 31 36
13. Keçiörengücü 31 36
14. Şanlıurfaspor 31 34
15. Tuzlaspor 31 33
16. Adanaspor 31 32
17. Altay 31 15
18. Giresunspor 31 7
Takımlar O P
1. Arsenal 34 77
2. M.City 33 76
3. Liverpool 34 74
4. Aston Villa 34 66
5. Tottenham 32 60
6. M. United 33 53
7. Newcastle 33 50
8. West Ham United 34 48
9. Chelsea 32 47
10. Bournemouth 34 45
11. Brighton 33 44
12. Wolves 34 43
13. Fulham 34 42
14. Crystal Palace 34 39
15. Brentford 34 35
16. Everton 34 33
17. Nottingham Forest 34 26
18. Luton Town 34 25
19. Burnley 34 23
20. Sheffield United 34 16
Takımlar O P
1. Real Madrid 32 81
2. Barcelona 32 70
3. Girona 32 68
4. Atletico Madrid 32 61
5. Athletic Bilbao 32 58
6. Real Sociedad 32 51
7. Real Betis 32 48
8. Valencia 32 47
9. Villarreal 32 42
10. Getafe 32 40
11. Osasuna 32 39
12. Sevilla 32 37
13. Las Palmas 32 38
14. Deportivo Alaves 32 35
15. Rayo Vallecano 32 34
16. Mallorca 32 31
17. Celta Vigo 32 31
18. Cadiz 32 25
19. Granada 32 18
20. Almeria 32 14