Adam, bu horoz yüzünden uykusuna doyamıyordu. Komşusuyla da iyi geçinmek istiyordu, Ancak bu horozdan kurtulmalıydı, Bir gün komşusuna uğrayıp “Komşu, canım horoz eti istiyor şu horozu kes de yiyelim” dedi,
Adam her ne kadar o horozu sevse de komşu hatırına kesip pişirdi, Kemali afiyetle horozu yediler.
Ve adam sevine sevine evine gitti.
“Oh, bu akşam rahat uyuyacağım” deyip bu huzurla yattı.
Sabaha yakın kümesteki bütün horozlar hep birlikte ve adeta birbirleriyle yarışır şekilde ötmeye başladı,
Üçü, beşi, hepsi birden ötünce adam kafayı yiyecek oldu.
Hemen hışımla komşusunun evine gitti. Kapıya hiddetle vurdu ve bağırmaya başladı. Dedi ki “Daha akşam horozu kestik yedik, Ne zaman fırsat bulup da gidip bu kadar horozu aldın?”
Adam “Estağfurullah komşu, ben horoz almaya gitmedim. Bu horozlar öteden beri benim, hepsini ben yetiştirdim, Ancak dün akşam kestiğimiz horozdan korktukları için bu güne kadar ötmeye cesaret edemiyorlardı, Ne zaman ki onu kestik artık meydan bunlara kaldı”
*****
Bir horoz baskın olup öttükçe diğer horozlar sindikçe sinmiş.
Onun kölesi olmuşlar adeta.
Ve meydan tek başına bu baskın olan horoza kalmış.
Evet, bazen meydan öylelerine kalıyor ki insan hayret ediyor.
Meydanın asıl sahipleri meydanda olamadığı sürece meydanda daha çok ilgisiz horozların sesini duyarız.
Ve bu iş böyle gelmiş, böyle de gidiyor.
Sevgiyle kalın
Kamil AKDOĞAN
